onurkacmaz

<sub>Sevgi değiştiriyor insanı.. Yüreği acıların en deriniyle nasırlaşmış olsa bile.. Öyle temiz sevgiler
var ki kayıtsız kalamıyor insan.. Vurdumduymazlık yapamıyor.. Adam sende diyemiyor mesela.. Kapattım
kapılarımı.. Diyemiyor.. Yüreğinin en derininde bir hançerle nasıl yaşar insan? Yaşıyor işte..
Hançerle yüreğinde yaşamayı öğretiyor insana evgi, onu çıkarmaya güc yetmese bile..

Sana söz veremem.. Unuturum diyemem.. Diyemem belki ama yürümeyi yeni baştan öğrenebilirim, seninle..
Elimden tutarsan, yaralarımı sararsan, düştüğüm kör kuyudan çıkarırsan.. Hem belki bende hatırlarım
o zaman yağmurlu bir günde üstüme usul usul yağan tanelerin tenimi üşütse bile içimi ısıttığını..
Belki de unuturum kumdan yaptığım ama yıkılmaz sandığım kalelerin yıkıldığını, yıkılan kalelerin
altında kaldığımı..

Asi ve mavi.. Yüreğin ve gözlerin.. Birbirinden çok bağlıyor insanı yaşama.. Bir zamanlar sadece
ucundan tutunarak yaşadığım, şimdi ise iliklerime kadar işleyen, sevginde can bulduğu, yeşermez
dediğim "umut"ları "onur"unla yeşerten yaşama.. Artık sadece asi ve mavi olarak bildiğim yaşama..

Hüznümü bıraktım seninle.. Ve şimdi seninle ben ayrı diyarlarda ayrı yerlerde ayrı yaşamlarda ve
ayrı şekillerde yaşıyoruz.. Birbirimizden haberimiz bile yok.. Ölsek içimiz bile acımayacak belki..
Bulutlara yalnız çıkacağız.. Birbirimizden ayrı olacağız hep..

Belkide hayatımdaki tüm şeylere neden bu..!</sub>